اشعار

ای بهـشت سبز کـویت آرزوی چشم‌ها            در پی تو مثل آهو، جستجـوی چشم‌ها

بر در باب الجوادت سیل جاری می‌کند            بغض سنگینی که مانده در گلوی چشم‌ها

قدسیان نوبت به نوبت پای سقاخانه‌ات            باده می‌ریزند هر دم در سبوی چشم‌ها

صبح با بال مَلَک صحن تو جارو می‌زنند            تا غـبار نـور بنـشـیند به روی چشم‌ها

دیـده‌ام پـائـیـنِ پـایِ پـنـجـره فـولاد تـو            ساکت و خاموش اوجِ های و هوی چشم‌ها

زیر ایـوان طلا با خـطِ اشـکِ زائران            گاه افـشـا می‌شـود سِرّ مگـوی چشم‌ها

ذوق دارد در طلوع و در غروب صحن تو            گـاه با نـقـاره خـانه گـفـتگـوی چـشم‌ها

می‌دهد گلدستۀ تو اذن عشق و عاشقی            می‌دهد خاک درِ تو شسـتشوی چشم‌ها

هرکجای صحن باشد با تو گرم صحبت‌اند            هر کجا هستند هستی روبروی چشم‌ها

دست‌های لاله گـردانِ رواقت می‌کـنند            زمزمِ احساس را جاری به جوی چشم‌ها

در رواقت دیده ام خورشیدها که روز و شب            صف به صف آئینه می‌کارند توی چشم‌ها

اشک شوق زائران در مسجد بالاسرت            می‌شود وقت نماز آب وضوی چشم‌ها

می‌کنی بر پا دوباره شور نیـشابور را            در قیامت بگذری وقتی ز کوی چشم‌ها

چشم‌ها اینجا طوافت می‌کنند و می‌کنی            روز محشر هم تو آنجا جستجوی چشم‌ها

در میان گریه می‌خـندند از شوق نیاز            گر بیـنـدازی نگـاه خود بسوی چشم‌ها

حلقه می‌کوبند بر در چشم‌های زائران            باز کن در، تا نـریـزد آبـروی چـشم‌ها

آسـمانِ هـشـتمِ منـظـومـۀ پـروردگـار!            باز کن درهای رحمت را به روی چشم‌ها

فتاده سخت در بستر، ولی چشمی به در دارد           به چشم نیم‌بازش، چشم بر راه پسر دارد

رسد عطر گُل روی جوادش بر مشام او           دلی از غـنچه بهر دیدن او تنگ‌تر دارد

ازاین پهلو به آن پهلو، به خود پیچد درآن حُجره           چه گویم من که زهر کین، چه کاری با جگر دارد

جوادش مثل پروانه به گرد شمع می‌سوزد           دلی از آتش داغ پدر، چون شعله‌ور دارد

کنار بسترش زهرا، نشسته با فغان، گویا           ز غم‌های دل فرزند، دستی بر کمر دارد

نه فرزندش نه مادر، چشم از او بر نمی‌دارد           به امیدی که سر از بسترش، یک لحظه بر دارد

دوباره شد به پا شور محّرم در وجود ما           که او عزم سفر در آخر ماه صفـر دارد

چه می‌داند کسی حال جواد غم گسارش را           که او امشب شب شام غـریبان پدر دارد

»وفایی» سینه‌ات را بیت‌الأحزان غم او کن           که هرکس را ببینی در عزایش چشم تر دارد

مهی که در همه عمرش، خدای باور بود            فضای مکتب توحـید، از او منّور بود

کسی که خوانده نبی بضعة النبی او را            گُل هـمیـشه بـهـار بـهـشت کـوثـر بود

حـدیث سـلـسـلـۀ او زبـانـزد هـمـه شـد            فـروغ بخـش دل عاشـقـان حـیـدر بود

سرود هجـرت او تا به توس از یثرب            بـرای اهـل ولایت، چـه درد آور بـود

شرر به خـرمن جانش زدند در غربت            دلـش از آتـش زهـر سـتـم مـکّـدر بود

لبش به زمزمه و دیـدگان او پُر اشک            لبان و دیـدۀ او چـشـمه‌سار کـوثـر بود

چو شخص مارگزیده به خویش می‌پیچید            میان حجـرۀ در بسـته دیـده‌اش تر بود

به یک نگاه به در، شعله بر دلش افتاد            گمان کنم که در آن جا به یاد مادر بود

شب فـراق گـذشت و گه وصـال رسید            شبی که دیـدن روی گـلش، میّـسر بود

پس از وداع جوادش، به پیـش دیدۀ او            نفس نفس زد و در لحظه‌های آخر بود

به روی بال ملائک به عرش می‌بردند            گُـلی که از سـتم این زمـانه پـرپر بود

اگرچه گـشت «وفایی» گُل نـبی پرپر            از این شمـیم بهشتی جهان معـطّر بود

انـگـور می‌دهـند که قـربانی‌ات کنند            لازم نکـرده دعوت مهـمانی‌ات کنند

صدها رواق در جگرت زهر باز کرد            می‌خـواسـتـنـد آیـنـه بـنـدانی‌ات کنند

هر شب تو بر غریبی خود گریه می‌کنی            مردم اگر چه سجدۀ سلطانی‌ات کنند

تو نو به نو برای خودت گریه می‌کنی            در صحن کهنه گرچه چراغانی‌ات کنند

وقـتی خـدا غـریـبی ما را نگـاه کرد            فرمـود تا حـسین خـراسـانی‌ات کنند

زن‌هـای طـوس مثل زنـان بـنـی‌اسد            جمـعـند تا عـزای پـریـشانی‌ات کنند

معصومه را به همرهی خود کشانده‌ای            تـا قـبـله‌گـاه زینب ایـرانـی‌ات کـنـند

عـرش را منتـظر خویش دگر نگذارم            فرش را خسته و پیـوسته قـدم بردارم
آن چنان قوت زانوی مرا زهر گرفت            که شده روز، چنان شام، به چشم تارم

عـرق سرد به پیـشانی گرمم بنـشـست            یــاد ســجــاد کـنــم بـا بــدن تـب دارم
زهر از تشنه لبی حال مرا کرد عوض            یا حسین! از جگـر سوخته، آتش بارم
تـازه لـرزیـدن زانـوی تو را دانـسـتـم            یا حـسین! درد غـریبی تو شد افـطارم
 شهر انگار که اطراف سرم می‌چرخد            مـادرا درد و غــم کـوچـه دهـد آزارم
یا علی! وای که عـمامه‌ام از سر افتاد            قـوتی نیست که آن را به سرم بگذارم
مثل پیغـمبر اعـظم ز بیـانم جان رفت            قــلـم و لـوح بـیـاریـد کـه بـی‌گـفـتـارم
بس در این حجرۀ در بسته به خود می‌پیچم            خسته شد جانم و پیچید به هم طومارم
باقـی عـمـر مرا از نـفـسـم بـشـمـارید            عـمـر کـوتـاه من و دردسـر بـسـیـارم
نعـل تازه به سُم مرکب مـأمون بزنـید            که من از پیکر صد چاک، خجالت دارم
تازیـانه بـزنـیـد از همه سـو بـر بـدنـم            زائـر زیـنب کـبـراست دل خـونـبـارم
من از این حجرۀ در بسته رها می‌گردم            که تمام است در این لحـظه تمام کارم
ای مـقـیـم حـرم پـاک پـیـمـبـر پـسـرم            زائر روی پـدر باش که جان بـسـپارم

هم قـضا هم قـدر دعـای شـما            پس رضای خـدا رضای شما
متـن قـرآن هـمـه ثـنـای شـمـا            هر دو عـالـم غـبـار پـای شما

بیکران است لطف و رحمت تو
خـوشـبـحـال دل رعـیـت تــو

نبض دنیاست زیر هر قـدمت            جن و انس و فرشتگان خدمت
سـرمان نـذر یک پـرِ عـلـمت            فوق فـوق بهـشت هم حـرمت

جسم هستی و بقعه‌ات جان است
حـرمـت مـلجاء گـدایـان است

حرف دل بود حرف اینجا شد            چـقـدر چـشـم تـار بـیــنـا شـد
لـب نــقـاره بــاز هــم وا شــد            فـلجـی گـفـت یا رضـا؛ پا شد

در شـلـوغـی آن هـمه فـریـاد
دخـتـرک ایـسـتاد و راه افـتاد

جان گرفته است دخترک پایش            گـل لـبـخـنـد روی لـب‌هـایش
تـازه شد تـازه رنگ دنـیـایش            رفـت آهـسـتـه سمت بـابـایش

چــشـم‌هـا اشـک شـوق آورده
دخـتـرش را پـدر بـغـل کرده

پـای این طـفـل خـوب شد اما            پـای طـفـلی رقـیـه نـه، اصلا
بر مـغـیـلان دویـد در صحرا            وای بـر دخــتــر و دل بــابــا

پدر آنـگـونه دخـتـر اینـگـونه
آن سر آنگونه این سر اینگونه

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌های تو و آب و دانـه‌ات

نـامت بـلـند مـثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشسته به ایـوان خانه‌ات

از کـوچـه‌بـاغ‌های نـشـابور رد شدی            با کوله‌باری از غم غربت به شانه‌ات

دل در مدینه عـاشق روی تو شد ولی            از کـوچه‌های تـوس گرفـتم نـشانه‌ات

دست من و ضریح تو ای هشتمین بهار            امـشب دلـم عجـیب گـرفـته بـهـانه‌ات

نـامِ شـما دوایِ تـمـامی دردهـاست            دارُالشفایِ کشورِ ما مشهدالرضاست
جانم فـدایِ شاهِ غریبی که آشناست            امضایِ تو مجوّزِ رفتن به کربلاست

بعد از دو ماه گریه و سینه‌زنی و آه
من آمدم به سویِ حریمت سلام شاه

اِی دستگیر فُلک وُ فَلک دستِ من بگیر            آزاد کن مـرا که شدم بنـده وُ اسـیر
از نوکرانِ صحنِ توأم ایهـا الامـیر            شرمـنده آمدم سَرَم اَنداخـتم به زیر

بد کرده‌ام اگر؛ به خودم کرده‌ام ولی
تو گریه کن به حالِ دلِ نوکرت علی

از زَهر بدتر است عملکردِ من رضا            زینت نشد برایِ تو این سینه‌زن رضا
خون کرده‌ام به قلبِ حسین و حسن رضا            حالا بساطِ توبه و یک بی‌کفن؛ رضا

این آخرین وصیتِ سلطانِ غربت است
تنها مسیرِ توبۀ ما اشک و هیات است

اینگونه دست وُپا زَدَنَت می‌کشد مرا            یابن الشَبیب گـفتی و رفـتیم کـربلا
زردی چهـرۀ تو و سرخی نیـزه‌ها            هر دو زبان گـرفـته بـیا مُنـتـَقِـم بیا

حُجـره شبیه گوشۀ گـودالِ غم شده
دلـواپـسـی اهـلِ مـحـّرم حـرم شـده

دلـتـنـگِ کـربـلا شـده‌ام آمـدم حـرم            دستِ نوازشی تو بکِش بَر روی سَرم
تو ایهـاالعـزیزی و من نیز نوکـرم            من را ببر حرم تو به همراهِ مادرم

هر چند رو سـیاه برای تـوأم رضا
من ندبه‌خوانِ صحن و سرایِ توأم رضا

ای جگر گوشه احمد جگرت می‌سوزد            یا رضا بال و پرت بال و پرت می‌سوزد

آمـدی آه! عـبـا روی سـر انـداخـتـه‌ای            زهر کاری شده یا اینکه سرت می‌سوزد؟

مثل او گریه کن ای مرد که آرام شوی            مثـل تو سـیـنه تنهـا پـسـرت می‌سوزد

باز با روضۀ زهـرا شده‌ای گـریـانـش            حجره انگار که در چشم ترت می‌سوزد

باز هـم روضـه گـودال بـه یـادت آمـد            کـربـلا آمـده و دور و بـرت می‌سوزد

آنچنان یاد حسینی که دلت کرب و بلاست            خیمه انگار که پیـش نظرت می‌سوزد

مثل یک مارگزیده به خودت می‌پیچی            جگـرت آه رضا بال و پرت می‌سوزد

میان حجره غربت به زیر پر سر داشت           و شوق بال گشودن به سوی دلبر داشت
چنان بنفشه که شبنم به برگ خود دارد           ز سوز زهر عدو دیده‌ای ز خون تر داشت

به هر نفس شرر از جان او زبان می‌زد           که او درون جگر شعله‌ای ز آذر داشت
به خاک حجره چو جدش به خویش می‌پیچید           دو دست بر جگر و ناله‌ای مکرر داشت
به حرمتـش قـسم حق را گواه می‌گـیرم           چنین غریب نمی‌شد اگر که خواهر داشت
دو چشم او به در و آرزوی او این بود           که روی دامن فرزند خود دمی سر داشت
رسـیــد در دم آخــر جــواد آل رســول           به غم سرشک تر از دیده پدر برداشت
پدر به زانـوی پُر مهـر او سرش بنهاد           نظر به روی پسر بهـر بار آخر داشت

بی بال و پر افتاده بودی کنج حجره            با چـشم تر افتاده بودی کـنج حجـره

حتی درون سیـنه‌ات انـفـاس؛ دردنـد            غـرق شـرر افتاده بودی کنج حجره

دور و برت لبـریزِ از خونابه بود و            دور از نظر افتاده بودی کنج حجره

آمد جـوادت سـر به دامـانش گذاری            وقتی به سر افـتاده بودی کنج حجره

هر چند از زهر جفا خونین دهن شد            شکـر خـدا بر پیکـر پاکـش کـفن شد

ای ضـامن آهـو؛ هـمۀ بـود و نـبـودم            قربان تو و لطف و عطای تو وجودم
جان می‌دهم آقا! عوضش عشق عطا کن            در معامـله‌ای یک طرفه طالب سودم

در بـیـن مـحــبـان تـو آلــوده تــریـنـم            شرمنـده از ایـنم که مـطـیع تو نبـودم

گه گاه تو را دیدم و نشناختم ای وای            صد حیف که آغوش برایت نگـشودم
گاهی به سر سـفـره کـنار تو نـشـیـنم            هـمراه تو ای شـاه غـذا مـیـل نـمـودم
یا فاطمه می‌گویم و این اذن دخول است            راهـم بده من سـیـنـه‌زن یـاس کـبـودم
گـفـتم به شما شیـعـه اثـنی عـشرم، نه            از کـودکی‌ام گـریـه کن جـدّ تو بـودم
در صحن دو چشم من از آن روز که وا شد
با گریه و با اشک حـسـیـنـیـه بـنا شد
ای حضرت سلطان بنگر حال گدا را            از من بخر این ناله و این اشک و بکا را
پـر بـاز نـکـردی و کـرم لا اقـل آقــا            وا کن به روی من یکی از پنجره‌ها را
ای دست شفا بخشی تو پنجـره فـولاد            انگار مسیح از تو گرفته است شفا را
این نقـطۀ پایـان محـرم، صفر ماست            امـضا بـنـمـا تـذکـرۀ کـرب و بـلا را
امروز، دو مـاه است عـزادار شمائیم            سخت است در آریم ز تن رخت عزا را
در روز سیه پوشی مان مادرمان بست            با دست خودش دگـمـۀ پیراهـن ما را
امـروز ولـی نیـست تـوقـع که بـیـایـد            باید که کـند دفـع خـطر شیـر خـدا را
جز اشک ندارم به کفم، شاید همین اشک            خـامــوش کـنـد دامـن اُمُّ الـنّـجـبــا را
امروز که از زهر، ز پا تا سرتان سوخت
انگار دوباره، پسِ در مادرتان سوخت
تـو آمـدی و بـود عـبـا بـر سـرت آقـا            خـون بود سـفـیـدی دو چـشم ترت آقا
وقتی به روی خاک نشـستی به گمانم            شـد زنـده تـو را خـاطـرۀ مـادرت آقا
ای لالـۀ شـاداب گــلـسـتــان امــامـت            دست چه کسی کرد تو را پرپرت آقا
این کیست امامه به سرش نیست؟ جواد است            از راه دراز آمــده تــاج ســرت آقـــا
شـد مـوقـع تـحـویـل امـانـات امـامـت            دادی به پـسـر خـاتـم انـگـشـتـرت آقا
صد شکر سر تو به روی دامن او بود            وقـتی که کـشـیـدی نـفـس آخـرت آقـا
چشم تو به ره ماند و نیامد به کنارت            در موقـع جان دادن تو خـواهـرت آقا
تشییع شدی لیک نه در زیر سم اسب            گل بود که می‌ریخت روی پیکرت آقا
کِی با لب تشته سرت از پشت بریدند؟
آیا پی انگـشـترت، انگـشت بـریـدند؟

پیش طبیب هستم و درمان نوشته است            درمان برای من رخ جانان نوشته است
فهـمـید بی قـراری من عـلتـش چه بود            دیدار روی ماه کـریـمان نوشـته است

آب و هوای ری به من مشهدی نساخت            در نسخه اش دیار خراسان نوشته است
دستی که لطف کرد مرا نوکرت نوشت            بر طالع بلـنـد تو سلـطـان نوشته است
هریک نخش علاج هزاران غم است و درد            بر روی پرچمی که رضا جان نوشته است
این کشور از چهار طرف بیمه رضاست            این را خدا به نقشه ایران نوشته است
آلــوده آمـدم کـه طـهـارت دهـی مــرا            حق شرح پاکی تو به قرآن نوشته است
رحمت به شیر مادر آن مست شاعری            کین بیت را برای تو اینسان نوشته است
ای آبروی جن و ملک خاک بوسی‌ات            عالم فدای جلـوه شـمس الشـمـوسی‌ات

ز سـیـنه آه بـرآریـد با همه شـررش            ز دیده اشک ببـاریـد تا رسد اثـرش

امام مفـترض الطاعه بر زمین افتاد            شبیه جدّ غریبش بخاک خورده سرش

میان حجره چو گودال دست و پا می‌زد            شبـیـه ما رگـزیده رسـید درد سـرش

به کام تشنه پسر را گهی صدا می‌زد            چه گویم از اثر زهر کینه بر جگرش

رسید زادۀ زهـرا به طـرفـة العـیـنی            سـر مـبـارک بـابـا به دامن پـسـرش

به کربلا همۀ ماجـرا شده با لعـکـس            سـر مـبـارک اکـبـر به دامن پـدرش

میان حجره امام غـریب بود و جواد            ولی به قتل علی لشگری‌ست دور و برش

میان حـجـره پـسر در کـنار بابا بود            ولی کنار علی چند نیزه در کـمرش

صدای یا ابـتـای عـلـی که بود بـلـند            رسید قبلِ حسین، آهنی به فرق سرش

شبـیه باز شکاری رسید با دل خون            نه قوتی به کمر، نه رمق به بال و پرش

نگـاهِ حـسرتِ بابـا به ارباً اربا، بود            نشست کوه به زانو، شکسته شد به برش

صدای عمه می‌آید، علی ز جا برخیز!            خدا کند که نیفـتد به جسم تو گذرش

بی‌تو می‌مـاند فـقط رنج عـبادت‌هـایشان           بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان

حرف‌ها در سینه داری و نداری محرمی           مردها در سـینه می‌ماند شکـایت‌هایشان

سکه‌ها، سردار‌ها را چون غلامی می‌خرند           وه در آن بازار، پائین بود قـیمت‌هایشان

خون دل از سرزنش‌ها می‌خوری و می‌خورد           بر دل آئـیـنـه‌ات سنـگ مـلامـت‌هـایشان

ای امیر صف‌شکن! صفین به خود لرزیده است           پیش شمشیر تو پوشالی‌ست هیبت‌هایشان

بر تن دشمن به جز پیراهن نیرنگ نیست           نیستی یک لحظه غافل از سیاست‌هایشان

شانـه‌هـایت کم نیـاوردنـد زیـر بـار درد           خم نخواهد کرد پشتت را خیانت‌هایشان

خار‌ها رفته‌ست در چشم حقـیقـت‌بینِ تو           کوچه‌ها شرمنده از دست جسارت‌هایشان

انتظـار تـیـز تیـغ مـا به پـایـان می‌رسـد            تـازه آن دم هست آغاز مصیبت‌هایشان

صبح ازل طلوعش با طلعت حسن بود            وَالشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا در صورت حسن بود

یک ذرّه خاک او ماند ما را درست کردند            گویا که خلفت ما از خلقت حسن بود

بابا همیشه می‌گفت دیدی خدا کریم است؟!            نانی که خوردی امشب از برکت حسن بود

هرجا حسین قدم زد دنبال مجتبی بود            شخصاً حسین محو شخصیت حسن بود

با دوستان محبّت با دشمنان مروّت            این خُلق در یکی بود او حضرت حسن بود

یک گوشه چشم کرد و شش گوشه را بنا کرد            کرببلا محـیطش تا تربت حسن بود

صد سال اشک آدم یک گریۀ شبش بود            صدسال صبر ایوب یک ساعت حسن بود

در کوچه پیش رویش کشتند مادرش را            فریاد ازین زمانه این قسمت حسن بود

دل بی‌شکیب از غـم فصل جدایی است            جان، بی‌قرار لحظهٔ وصل خـدایی است

این شامِ هجر نیست، که باشد شب وصال            این روزِ مرگ نیست، که روز رهایی است

این زهر نیست، شربتِ شیرین آرزوست            این کوزه نیست، چشمهٔ حاجت‌روایی است

هرگـز نـنـالـم از غـمِ بیگـانه، ای دریغ            رنجی که من کـشـیده‌ام از آشنایی است

شد روزگارِ من، سـپـری سال‌های سال            با همسری، که شیـوهٔ او بی‌وفـایی است

من در وطن غریبم و تنها، کسی نگفت            این شاهد شـهـیـد مـدیـنـه، کجـایی است

یـارانِ من، ز بـاغ وفـا گـل نـچـیـده‌انـد!            آئـیـنِ مـهــرورزیِ آنـان، ریـایـی اسـت

در تنـگـنـای سـیـنهٔ من، این دل صبور            آئـیــنـهٔ مـجــسّـمِ صـبــرِ خــدایـی اسـت

دارم هـزار عـقـده به دل، بـاز طبعِ من            مثل نسـیم، عـاشـق مشکـل‌گـشایی است
فـرمـود بـا بـرادر خـود: غــنـچـهٔ مــرا            با خود بِبَر، که بوی خوش آشنایی است

تـو بـاغـبـانِ گـلـشنِ عـشـق و شـهـادتی            این ارغـوانِ عاشقِ من، کـربلایی است

فـردا که تیـر، بـوسه به تابـوت من زند            بـال و پـرِ بـلـنـدِ عـروجِ نـهـایـی اسـت

دانی که در بقیع چرا چـلچـراغ نیست؟            خورشید، بی‌نـیاز ز هر روشنایی است

کیست او؟ آن‌که بین خانۀ خود، مکر دشمن مجاورش بوده‌ست            او که انگار در تمام قرون، هرچه غربت معاصرش بوده‌ست

او که از روزهای کودکی‌اش، شعله در خانۀ دلش افتاد            دم‌ به‌ دم داغ ظهر عاشورا، در نفس‌های آخرش بوده‌ست

نه فقط شد مدینه مدیونش، کربلا میوه داد از خونش            آن شهیدی که سیدالشهدا، هر شب جمعه زائرش بوده‌ست

صلح او تیغ در نیام علی‌ست، کربلا جلوۀ قیام علی‌ست            باطن تیغ مرتضاست یکی، فرق قصه به ظاهرش بوده‌ست

آن زمان که مسافری خسته، لب گشوده به طعنه و توهین            میزبان در عوض فقط فکرِ آب و نان مسافرش بوده‌ست

»دوستان را کجا کند محروم، او که با دشمنان نظر دارد«            دشمنش میهمان سفرۀ اوست، چه‌ رسد آن‌که شاعرش بوده‌ست

سلام ای بحـر رحمت، کوه تـقـوی            گـرفـته جـود و بخـشش از تو معنا

سلام ای باب ایـمـان، مهـبـط وحی            که کردی حکـم حـق همواره اجـرا

مـلائک لحـظه لحـظه دست بوست            امـیــد شـیـعــه در دنــیـا و عـقـبـی

خــزانـه دار عــلــم حـق تـویی تـو            ز تـو بــشــنــاخــتــم ربّ تـعــالـی

سلام ای هرچه خوبی از تو منشق            خــدایــا شـکـر گـشـتـی رهـبـر مـا

تویی نـور هـدایت؛ مـنـتـهـی الحـلم            تویی کهـف الـوری در هر دو دنـیا

به جـز تو هـیچ کـس را من نـدیـدم            کـه بـا مـرد جـزامـی بـوده یـکـجـا

الا هـمـچـون پــدر قـــرآن نــاطـق            ز رحـمـت ایـن سـلامـم را پــذیـرا

سلام ای خلق و خویت همچو احمد            بــنــازد بــر تـو هــردم ربّ یکـتـا

سـلام ای وارث غـربـت نــشـیـنـی            غـریـبی بـیـن شیـعـه هـمچـو مـولا

ســـلام آقـــاتـــریــن آقـــای دوران            تو چون مـادر کـریمی، جان فـداها

سه شب مادر غذایش را چو بخشید            سه بار امـوال خود را کردی اهـدا

ســـلام ای مـــخــزن ســرّ الــهــی            ســـلام ای آشـــنـــای درد زهــــرا

از اول قـسمـتـت داغ و مـحـن شـد            در آتــش دیــده‌ای تــو مــادرت را

در آن هـنگـامه قـلـبت گـشت پـاره            چو دیـدی بـسـته شـد دسـتـان بـابـا

هـمـان دم وعـده کـردی با خـدایـت            بـگــیــرم انــتــقــامــش را خــدایـا

گذشت و شد جمل، با قلب محزون            عـزیـز مـنـتـقـم کـردی تـو غـوغـا

به صفین چون جمل محشر نمودی            به عـالـم غــیـرتـت کـردی هـویـدا

خــــدا دانـــد فـــقــط داغ دلــت را            چو فـرق مـرتـضی کـردی تـمـاشا

دوبــاره تــازه شــد داغ مـــدیــنــه            نــشـد زخــم دلـت هــرگــز مــداوا

از آن پـس غـربـتت هم بیـشـتر شد            خــیـانـت دیــده‌ای، در حــدّ اعـــلا

همین بس غـربـتـت، زیر لـبـاس‌ت            زره بـایـد بــپــوشـی، وا غــریــبـا

بـمـیـرم بر غـریـبی‌ت حـسـن جان            مـیـان لـشـگـرت مـانـدی تو تـنـهـا

بـمـیـرم زخـم خـوردی زآشـنـایـان            جــفــا کــردنـد نــهــان و آشـکــارا

ز جـهـل و مکر و کـینه داد نـسبت            به آن چـیـزی که هـسـتـی تو مبـرّا

گـرفـته دین و مـؤمن عـزّت از تو            نـکــردی بـا عــدو هـرگـز مــدارا

اشــدّاء عـــلــی الــکــفّــار بـــودی            شـده شـمـشــیـر تـو صـلـح تـو آقـا

به ظاهر صلح اما عـین رزم است            که کردی مکـر دشـمن را تو افـشا

نـتــیـجـه داده صـلـح‌ت در مـحـرم            زمــیـنـه سـاز گـشـتـی کــربــلا را

درون خــانـه هــم ایــمـن نــبــودی            ز مـکـر و تـوطـئـه، از شـرّ اعــدا

اگـر چـه هـمـسـرت کـرده خـیـانت            اگـر چـه زهــر دادت بـی مــهــابـا

ولـی از تـو بـه جـز رأفـت نــدیـده            ز بـعــد آنـکـه زهــرت داد حــتـی

دلت خون شد ز جور همسر خویش            ولـی بـخـشـیــدی او را بــاز آنـجـا

شدی مـسـمـوم چندین بار از زهـر            ولـی ایـن بـار آخــر بـوده غــوغـا

ز زهر کین تنت می‌سوخت ای وای            زنـــد آتــش وجـــودت را ســراپــا

رسـید از ره حـسین با چشم خونین            و زیـنـب از غـمت شـد نـاشـکـیـبـا

دو طـفـل نـازنـین‌ت گـشـته گـریان            و خـون می‌گـریـد از داغ تـو سـقـا

هــمـه جـمـعـنــد دور بـســتــر تــو            نبودی شکـر حق بر خاک صحـرا

طلب کردی چوتشت و ریخت در آن            تــمــام خــون دل‌هـا را تـو یـکـجـا

سـرت بـوده بـه دامــان حـسـیـن و            بـــرادر را چــنــیــن دادی مــنــادا

نبـاشـد هـیچ روزی همچـو روزت            که تـنـهـا می‌شـوی در جـمـع اعـدا

خـدایــا شـکــر از بـعــد شــهــادت            نـشـد جـسـم شـریف تـو چـو یـغـما

ولی تـشـیـیـع تو جـانـسـوز تر بـود            نـشد تـشـیعِ کـس چـون تو غـم‌افـزا

ز کـیـنـه جـسـم‌تـان شد تـیـر بـاران            حسین خون گرید از این غم واویلا

چه سازد جـز تحـمل زین مصیبت            که بوده صبـر جانـسـوزت تـقـاضا

و ایـن غـربـت ادامــه‌دار گــشـتــه            مـزارت گـشـتــه تـخـریـب یــهـودا

ســلام مــا بـه قــبــر بـی‌چــراغـت            به خـاکی که به خود جا داده دریـا

امـیــد سـائـل دلـخـونـت ایـن اسـت            شـود آبــاد قـــبـــرت صـبـح فــردا

بارها از سفره‌اش با اینکه نان برداشتند            روز تشـییع تنـش تـیر و کمان برداشتند

مردم این شهرِ در ظاهر مسلمان، عاقبت            با صدای سکه دست از دینشان برداشتند

بر سر همسایگانش سایه‌ای پُر مهر داشت            از سرش هر چند روزی سایه‌بان برداشتند

بـذر ننگـین جسارت بر تن معـصوم را            این جماعت کاشتـند و دیگران برداشتند

دست‌هایی که بر آن تابـوت تیر انداختند            چند سالی بعد چـوب خـیزران برداشتند